Collega Shermin Amiri koos in Iran al op zijn 15e het pad van maatschappelijke betrokkenheid en werd op zijn 16e politiek actief. Hierbij werkte zijn bevlogenheid altijd samen met het opzoeken van de grenzen van zijn beperkte individuele vrijheid. Hij heeft hard gewerkt aan zijn idealen. Idealen die hij niet meer kan verwezenlijken in zijn geboorteland. Wel in Nederland. En met succes. Daarbij vraagt zich altijd af: “Hoe kan ik in mijn huidige situatie het meest van betekenis zijn?”
De kracht van ons werk zit ‘m in onze persoonlijke betrokkenheid. We weten wat er speelt en voelen ons medeverantwoordelijk voor positieve en duurzame maatschappelijke verandering. Zoals collega Shermin Amiri. Hij werkt met name aan vraagstukken op het gebied van inburgering, integratie en inclusie.
Het is 1982. Shermin (40) wordt geboren vlak na de Iraanse revolutie. Iran is op dat moment in oorlog met Irak. Hij groeit op in een stad die geografisch gezien het best te vergelijken is met Rotterdam, zoals bruggen die het noorden met het zuiden verbinden. Hij groeit op in een grote, warme familie met hoogopgeleide ouders die midden in het leven staan. Aan de keukentafel gaan gesprekken vooral over politiek, maatschappelijke vraagstukken en vernieuwende oplossingsrichtingen. Shermin denkt al jong overal over mee.
Idealen toetsen aan de Iraanse praktijk
Als Shermin 15 jaar is en vaker buitenshuis op pad gaat, toetst hij zijn idealen aan de dagelijkse praktijk. In die tijd, een tijd met een relatief hervormingsgezinde president, raakt hij ook politiek betrokken. Shermin: “Er was behoefte aan verandering in Iran. Er kwam meer ruimte voor debat. Ik raakte geïnspireerd door de nieuwe politieke wind die door het land waaide. Ik wilde een actieve bijdrage leveren aan een rechtvaardiger en gelijkwaardiger Iran. Dat ben ik gaan doen.”
Een ‘blijveling’ in Nederland
“Niet ondanks, maar dankzij beperkte individuele vrijheid, heb ik geleerd creatief om te gaan in het streven naar mijn idealen. Op die manier organiseerde ik politieke bijeenkomsten, schreef voor studentenbladen en was ik later als campagneleider betrokken bij de Groene Revolutie van 2009. Maar ik heb de consequenties ondervonden van over grenzen heengaan. Ik heb de Iraanse geheime diensten van te dichtbij leren kennen. Toch bleef ik, door in mogelijkheden te denken totdat het niet meer kon, politiek actief. Nu woon ik al 10 jaar in Nederland en ben ik een ‘blijveling’.”